Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

Κόκκινο, Λεμονιά, Παράθυρο

Milton Avery, Portrait of Marsden  Hartley

Ο γιατρός του ζητάει να θυμηθεί τρεις λέξεις...Κόκκινο, λεμονιά, παράθυρο.
Ο μπαμπάς ανοίγει το στόμα του αλλά δεν λέει τίποτα. Θα αστειεύεται, σκέφτομαι.
Ο γιατρός επαναλαμβάνει τις ίδιες λέξεις με την ίδια σειρά, κόκκινο, λεμονιά παράθυρο.
Ο μπαμπάς ανοίγει και πάλι το στόμα του...κόκκινο...
κόκκινο...
Έλα μπαμπά μην με τρελαίνεις, τρεις απλές γαμολέξεις είναι.
Ο γιατρός του λέει με υπομονετικό ύφος ότι γνωρίζει πως οι λέξεις είναι δύσκολες αλλά θα πρέπει να προσπαθήσει να τις θυμηθεί. Κόκκινο, λεμονιά, παράθυρο, επιμένει.
Ο μπαμπάς λέει κόκκινο... κόκκινο, λεμονιά...την άλλη δεν την θυμάμαι.
Ο γιατρός λέει πως είναι κάτι που υπάρχει στα σπίτια.
Δεν ξέρω, απαντάει ο μπαμπάς.
Δεν υπάρχει τίποτα στα σπίτια γιατρέ. Τίποτα...αυτή την λέξη έπρεπε να του βάλεις και θα την έβρισκε αμέσως. 
Οι άνθρωποι που τα κατοικούσαν  μεταβάλλονται σε κάτι άλλο που μοιάζει με την παλιά τους εικόνα αλλά δεν είναι. Σε κάτι οικείο και ταυτόχρονα τόσο ξένο. Τα νιάτα υποχωρούν στο οδόστρωμα των γηρατειών, τα συναισθήματα κουκουλώνονται από το πέπλο της μοναξιάς, ο ένας πηδιέται με τον άλλο για λίγα λεπτά πρόσκαιρης αδρεναλίνης κι εγώ χαμογελώ ένας θεός ξέρει γιατί. 
Ανήκεις στο τρία τοις εκατό του πληθυσμού που μπορεί ακόμα και χαμογελάει, μου είπε μια σύμβουλος ψυχικής υγείας προχτές στο μετρό. Αχ, της απάντησα και να ξέρατε... Ότι χρειάζεται να ξέρω το διαβάζω στο πρόσωπό σου κορίτσι μου. Χαμογέλα, χαμογέλα γιατί αλλάζεις τη διάθεση και στους  ανθρώπους γύρω σου, κάνε τα πάντα για να σώσεις το χαμόγελό σου, χαμογέλα no matter what.
Κόκκινο, λεμονιά, παράθυρο, λέει ο μπαμπάς...κι εγώ χαμογελώ. Ναι μπαμπά, καημένε μπαμπά, κόκκινο, λεμονιά, παράθυρο, τώρα που ξέρω θα τα γράψω σ ένα μικρο χαρτί, σκονάκι, να τα έχω πρόχειρα αν φτάσω στα χρόνια σου, το θέμα μου τότε, όπως και τώρα θα είναι να θυμηθώ που  το χω κρύψει. Πάντα κάτι κρύβουμε και μερικές φορές το ξεχνάμε αιώνια κρυμμένο.
Κόκκινο, λεμονιά, παράθυρο, φτου ξελευτερία  σε όλους.

1 σχόλιο:

  1. Άσε με να σταθώ στη μουσική επένδυση του κειμένου και να αναρωτηθώ κατά πού θα μας πάνε οι άνεμοι.
    Είχα, βλέπεις, πάρα πολλά χρόνια να ακούσω αυτό το κομμάτι και κάτι αδιόρατο μου θυμίζει. Δεν μπορώ ακόμα να προσδιορίσω τι. Σαν τον πατέρα κι εγώ. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ. Ή το αποφεύγω τεχνηέντως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή